خیلی از اسب ها حدود 30 سال عمر می‌کنند که از مسن‌ترین گربه‌ها و سگ‌ها هم بیشتر است. در حقیقت، اسب‌ها با مراقبت خوب حتی بیش از سی سال عمر می‌کنند؛ حتی در این سن بعضی از آن‌ها همچنان می‌دوند یا به طور آرام سواری میدهند.
تنوع و تفاوت در طول عمر اسب ها
همانطور که دانش پزشکی و علم تغذیه به سود انسان بوده است، پیشرفت‌های حاصل در مراقبت از حیوانات و داروهای دامپزشکی نیز باعث افزایش طول عمر اسب‌ها شده است. این یعنی اسب‌ها و پونی‌ها نیز نسبت به گذشته طول عمر بیشتری دارند. با این حال، واقعیت این است که برخی نژادها از دیگر نژادها بیشتر عمر می‌کنند.
بر اساس آمار وزارت کشاورزی، میانگین طول عمر یک اسب اهلی 25 تا 33 سال است. طول عمر بسیاری از اسب ها بالاتر از سن میانگین است. پونی ها معمولا طول عمر بیشتری دارند و بسیاری از آن‌ها تا 30 سالگی برای آموزش به کار گرفته می‌شوند. برخی از اسب ها و پونی ها تا 40 سالگی و بالاتر هم عمر می‌کنند.
بیشترین سنی که برای یک اسب تاکنون ثبت شده 62 سال است،
اسب های بزرگ‌تر از جمله نژاد بارکش (Draft breeds) عموما به اندازه نژادهای کوچک‌تر مانند اسب های عرب (Arabians) عمر نمی‌کنند. البته استثنائاتی هم وجود دارد. حتی گاهی دیده شده است که اسب های بارکش هم بسیار بیشتر از مقدار میانگین عمر کرده‌اند.
تشخیص سن اسب دشوار است
تشخیص اسب های سن بالا بسیار دشوار است، خصوصا اگر اسب مدارک شناسایی نداشته و صاحبش چندین بار عوض شده باشد. شما می‌توانید با بررسی دندان‌های اسب سن تقریبی او را حدس بزنید، اما استفاده از این روش برای تشخیص سن اسب چندان دقیق نیست. بنابراین، در صورتی که اسب دارای شناسنامه یا برگه تولد نباشد، تایید و تشخیص اطلاعات مربوط به سن او دشوار خواهد بود. حتی برای کسانی که پرورش اسب میدهند و یا دامپزشک اسب.
به اسب خود کمک کنید یک زندگی طولانی و سالم داشته باشد
بسیاری از افراد اظهار داشتند که با مراقبت خوب، اسب سالمند آنان یک زندگی سالم و سودمند را سپری می‌کند. توجه دقیق به نیازهای اساسی یک اسب بالغ مانند خوراک، مراقبت از دندان و نعل‌بندی باعث می‌شود که آنان حتی در سالمندی نیز به خوبی زندگی کرده و حتی در دوران بازنشستگی مایه شادی صاحبشان شوند. بعضی از آن‌ها در سنین بالا برای آموزش کودکان به کار گرفته می‌شوند، در حالیکه بعضی دیگر از اسب‌های مسن و بازنشسته، اسب‌های جوان را همراهی کرده و رفتارهای یک اسب خوب را به آن‌ها آموزند. بعضی دیگر نیز بخاطر شخصیت و حضورشان مورد محبت قرار می‌گیرند.
از نظر آماری، شانس اسب‌های اهلی برای داشتن یک زندگی طولانی به طور میانگین 50 درصد است. گاهی اوقات یک مشکل سلامتی باعث می‌شود قبل از آنکه مرگ طبیعی اسب فرا برسد، صاحبش یک مرگ خوش را برای او رقم بزند. عوارض ناشی از بیماری می‌تواند باعث اتخاذ این تصمیم شود، همچنین ممکن است اسب درد شدیدی داشته باشد. با اینکه خیلی طبیعی به نظر نمی‌رسد و تصمیم دشواری است، اتانازی یا مرگ آسان به زندگی با درد و رنج ترجیح داده می‌شود.
در حیات وحش، اسبی که نتواند گله را همراهی کند، هدف شکارچیان قرار می‌‌گیرد. اسب های مسن‌تر نیز بر اثر گرسنگی یا بیماری از پا در می‌آیند. اسب های مسن سیستم ایمنی ضعیف‌تری دارند و بدون مراقبت‌های دامپزشکی قادر به مبارزه با باکتری‌ها و ویروس‌ها نیستند و شانس زیادی برای زنده ماندن ندارند و تنها تعداد معدودی از آن‌ها در آرامش می‌میرند. اما اسب‌هایی که از این مشکلات جان سالم به در می‌برند، نسبت به چند دهه پیش، از شانس بیشتری برای داشتن یک زندگی سالم و ارزشمند برخوردارند.
